Θειϊκό Βάριο 98% 100g
Το θειϊκό βάριο (ή θειικό) είναι η ανόργανη ένωση με τον χημικό τύπο BaSO4. Είναι ένα λευκό κρυσταλλικό στερεό που είναι άοσμο και αδιάλυτο στο νερό. Εμφανίζεται ως ορυκτό βαρίτη, που είναι η κύρια εμπορική πηγή βαρίου και υλικών που παρασκευάζονται από αυτό. Η λευκή αδιαφανής εμφάνιση και η υψηλή πυκνότητά του αξιοποιούνται στις κύριες εφαρμογές του.
Φυσικοχημικές Ιδιότητες
Μοριακός Τύπος: BaSO4
Μοριακή μάζα: 233.38 g/mol
Εμφάνιση: άσπρο στερεό
Πυκνότητα: 4.49 g/cm3
Σημείο τήξης: 1,580 °C (2,880 °F; 1,850 K)
Σημείο ζέσης: 1,600 °C (2,910 °F; 1,870 K)
Διαλυτότητα στο νερό: 0.2448 mg/100 mL (20 °C)
0.285 mg/100 mL (30 °C)
Διαλυτότητα: αδιάλυτο στην αιθανόλη, διαλυτό στο θειϊκό οξύ
Χημική Δομή
Χρήσεις
Ιστορία
Το θειικό βάριο ανάγεται σε θειούχο με άνθρακα. Η τυχαία ανακάλυψη αυτής της μετατροπής πριν από πολλούς αιώνες οδήγησε στην ανακάλυψη του πρώτου συνθετικού φωσφόρου.[4] Το σουλφίδιο, σε αντίθεση με το θειικό, είναι υδατοδιαλυτό.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, κατά την περίοδο του ιαπωνικού αποικισμού, ο χοκουτόλιτης βρέθηκε να υπάρχει φυσικά στην περιοχή των θερμών πηγών Beitou κοντά στην πόλη Ταϊπέι της Ταϊβάν. Ο χοκουτόλιθος είναι ένα ραδιενεργό ορυκτό που αποτελείται κυρίως από PbSO4 και BaSO4, αλλά περιέχει επίσης ίχνη ουρανίου, θορίου και ραδίου.
Οι Ιάπωνες συγκέντρωσαν αυτά τα στοιχεία για βιομηχανικές χρήσεις και ανέπτυξαν επίσης δεκάδες «θεραπευτικά λουτρά με θερμές πηγές» στην περιοχή.
Ασφάλεια
Αν και τα διαλυτά άλατα του βαρίου είναι μέτρια τοξικά για τον άνθρωπο, το θειικό βάριο είναι μη τοξικό λόγω της αδιαλυτότητάς του. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος ακούσιας δηλητηρίασης από αυτό προκύπτει από την κατανάλωση διαλυτών αλάτων βαρίου που έχουν εσφαλμένη επισήμανση ως BaSO4. Στο περιστατικό Celobar (Βραζιλία, 2003), εννέα ασθενείς πέθαναν από ακατάλληλα προετοιμασμένο παράγοντα ραδιοσκιαγραφίας. Όσον αφορά την επαγγελματική έκθεση, η Υπηρεσία Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία έθεσε επιτρεπόμενο όριο έκθεσης στα 15 mg/m3, ενώ το Εθνικό Ινστιτούτο για την Ασφάλεια και την Υγεία στην Εργασία έχει συνιστόμενο όριο έκθεσης στα 10 mg/m3. Για τις αναπνευστικές εκθέσεις, και οι δύο υπηρεσίες έχουν ορίσει όριο επαγγελματικής έκθεσης στα 5 mg/m3.